Ikerketaren lehen fasea polimero erretxinaren eraikuntza-bloke gisa jardungo zuen monomero bat hautatzean zentratu zen. Monomeroak UV bidez sendagarria izan behar zuen, sendatze-denbora nahiko laburra izan behar zuen eta tentsio handiko aplikazioetarako egokiak diren propietate mekaniko desiragarriak erakutsi behar zituen. Taldeak, hiru hautagai potentzial probatu ondoren, azkenean 2-hidroxietil metakrilatoa aukeratu zuen (HEMA deituko diogu).
Monomeroa finkatu ondoren, ikertzaileek fotohasle-kontzentrazio optimoa eta HEMA lotzeko puzte-agente egokia aurkitzeari ekin zioten. Bi fotohasle-espezie probatu ziren SLA sistema gehienetan aurkitzen diren 405nm-ko UV argi estandarren pean sendatzeko prestutasuna ikusteko. Fotohasleak 1:1 proportzioan konbinatu eta pisuaren % 5ean nahastu ziren emaitza optimoena lortzeko. Puzte-agentea –HEMAren zelula-egituraren hedapena errazteko erabiliko zena, 'aparra' sortuz– zailagoa izan zen aurkitzen. Probatutako agente asko disolbaezinak edo egonkortzeko zailak ziren, baina taldeak azkenean poliestirenoaren antzeko polimeroekin erabiltzen den puzte-agente ez-tradizional bat aukeratu zuen.
Osagai nahasketa konplexua erabili zen azken fotopolimero erretxina formulatzeko, eta taldeak CAD diseinu ez hain konplexu batzuk 3D inprimatzen hasi zen lanean. Modeloak Anycubic Photon batean inprimatu ziren 3Dn 1x eskalan, eta 200 °C-tan berotu ziren hamar minutuz. Beroak puzte-agentea deskonposatu zuen, erretxinaren apar-ekintza aktibatuz eta modeloen tamaina handituz. Hedapen aurreko eta ondorengo dimentsioak alderatu ondoren, ikertzaileek % 4000ko (40x) hedapen bolumetrikoak kalkulatu zituzten, 3D inprimatutako modeloak Photon-en eraikuntza-plakaren dimentsio-mugak gaindituz. Ikertzaileek uste dute teknologia hau aplikazio arinetarako erabil daitekeela, hala nola aeroprofiletarako edo flotagarritasun-laguntzarako, hedatutako materialaren dentsitate oso baxua dela eta.
Argitaratze data: 2024ko irailaren 30a
